Σας έχει τύχει ποτέ να τρομάξετε με τον εαυτό σας; Εμένα αρκετές και αυτή ήταν ίσως η πιο... ιδιαίτερη.

Πριν γίνω μαμά κορόιδευα σε βαθμό κούρασης την "κλασική Ελληνίδα μάνα" (αυτές τις 3 λέξεις τις έλεγα με τη μεγαλύτερη περιφρόνηση) που όπου κι αν βρίσκεται φωνάζει και σκούζει στο παιδάκι της να προσέχει λες και είναι κανένα βλαμμένο που δεν ξέρει να προστατέψει τον εαυτό του.

Όλα αυτά Π.Ο. (πρό Οδυσσέα). Μεγαλώνοντας ο Οδυσσέας και αρχίζοντας να περπατάει στους 15 μήνες της ζωής του, ένιωσα τους παλμούς της καρδιάς μου να χτυπάνε κόκκινο δεκάδες φορές την ημέρα. Στην πρώτη του προσπάθεια να περπατήσει χρειάστηκα υπογλώσσια και έκτοτε κάθε φορά που τον βλέπω να κινείται (είναι 2.5 ετών σήμερα) εξετάζω σαν την υστερική όλες τις πιθανότητες να πέσει, έχω στο μυαλό μου όλες τις γωνίες και τις μυτερές επιφάνειες και αναγνωρίζω πλέον σε κλάσματα δευτερολέπτου την ολισθηρότητα κάθε επιφάνειας πάνω στην οποία περπατάνε τα παιδιά μου. Ακόμα και το γρασίδι, είναι κάποιες φορές ύποπτο για πτώσεις/ατυχήματα/τσιμπήματα και άλλα περίεργα...

Κάπως έτσι έφτασα στην προηγούμενη Κυριακή. Στις 8.30 το πρωί ο Οδυσσέας βρισκόταν σκαρφαλωμένος πάνω μου στο κρεβάτι και τραβούσε το σεντόνι μου για να σηκωθώ και να παίξουμε.  Με κλειστά ακόμα μάτια, έπιασα τον εαυτό μου να λέει..... "πρόσεχε". Όχι καλημέρα, όχι μωρό μου, όχι Οδυσσέα μου. Πρόσεχε.

Άνοιξα τα μάτια μου έντρομη. Τι εννοούσα; Τι να προσέξει; Ήμασταν σε ένα μεγάλο διπλό κρεβάτι και το παιδάκι έπαιζε σχετικά ήρεμα για τα δεδομένα του. Δεν έδωσα περαιτέρω σημασία, κάναμε αγκαλίτσες και σηκώθηκα για να πλύνω τα δόντια μου. Το μικρό μου τσιμπουράκι, όσο έπλενα τα δόντια μου, κρατούσε το πόδι μου και μου έλεγε "μαμά, κι εγώ δόντια". Πήρα την οδοντόβουρτσά του, έβαλα την ειδική οδοντόκρεμα, έριξα νεράκι και του την έδωσα. "Μωράκι μου πρόσεχε, ε;", ξεστόμισα. Ω θεέ μου, λέω τι έχω πάθει. 

Κοιτάω τον καθρέφτη και συνεχίζω με το πλύσιμο των δικών μου δοντιών. Ντύνομαι, παίρνω τα ρούχα του και μια πάνα και πάμε στον καναπέ. Τον αλλάζω και πάμε στην κουζίνα για το πρωινό μας. Βάζω τα δημητριακά στο μπολ του και την ώρα που με τόση χαρά πάει να φάει την πρώτη του μπουκιά η λέξη αυτή έρχεται πάλι στο προσκήνιο. "Πρόσεχε αγάπη μου". 

Πρακτικά είχα πει 3 λέξεις από την ώρα που ξυπνήσαμε και τι σύμπτωση, ήταν η ίδια, μία λέξη σε απόλυτη προστακτική. ΠΡΟΣΕΧΕ.

Ντράπηκα για τον εαυτό μου και αποφάσισα να κάνω το πείραμα. Χωρίς να περιοριστώ καθόλου να μετρήσω τις φορές που θα πω "πρόσεχε" στο παιδί μου μέσα σε μία ημέρα. Στο παιδί των 2.5 ετών.

Κατέγραψα τις περισσότερες, είμαι σίγουρη πως κάποιες μού ξέφυγαν, όμως στο τέλος της ημέρας, του είχα υπενθυμίσει πως είναι μωρό - ενώ δεν είναι- και τον είχα κάνει να αισθανθεί σίγουρα ανασφάλεια και ακόμα πιο σίγουρα άβολα, ογδοντατρείς φορές. Ογδόντα-τρεις. Δεν θα σας γράψω τις 83 αυτές στιγμές, ήταν όμως στο μεγαλύτερο ποσοστό τους στιγμές που η συγκεκριμένη εντολή -γιατί για εντολή πρόκειται- ήταν εντελώς περιττή. 

Και κάπως έτσι αποφάσισα να συγκρατηθώ. Να βάλω όρια σε εμένα. Να μου πω "πρόσεχε". Άσε το παιδί σου ελεύθερο. Θα πέσει, θα δοκιμάσει, θα χτυπήσει, θα νιώσει, θα μετανιώσει, θα πατήσει στα πόδια του και έτσι θα γίνει ένα υπεύθυνο άτομο για να ζήσει τη ζωή που εκείνος θα αποφασίσει. Έτσι θα κυνηγήσει τα όνειρά του χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς φόβο, χωρίς τη μητρική φιγούρα να τον ελέγχει.

Μου είναι δύσκολο, αλλά το προσπαθώ. Τα όρια μπήκαν και ο αγώνας είναι μεγάλος και διαρκής. Το "πρόσεχε" βγαίνει αβίαστα, σχεδόν ασυνείδητα γιατί η αγάπη της μάνας και η λαχτάρα της για προστασία του παιδιού της είναι ενστικτώδης και εικοσιτετράωρη..

Παρόλα αυτά το ίδιο ενστικτώδες οφείλει να είναι και το χρέος της να μεγαλώσει ανεξάρτητα παιδιά...

Μήπως τελικά στα παιδιά μας περνάμε άθελά μας εντελώς λάθος μηνύματα; Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε την επικοινωνία μαζί τους και να τα βοηθήσουμε να γίνουν υπεύθυνα, ανεξάρτητα και πολύ -πολύ- ευτυχισμένα!

Με όλη μου την αγάπη,

Μυρτώ

Photos | Danai Issaris