4 Ιουλίου | Η μέρα που πήγα να χάσω την Ιριάνα.

Πέρασε ένας χρόνος για να καταφέρω να βάλω σε λέξεις όσα συνέβησαν στις 4 Ιουλίου πέρσι. Ένας χρόνος με κλάματα, άγχη, περίεργες σκέψεις και εμένα σε κατάσταση αμόκ να προσπαθώ να ελέγξω τον εαυτό μου και το μυαλό μου. 

 

Πέρασε ένας χρόνος για να καταφέρω να βάλω σε λέξεις όσα συνέβησαν στις 4 Ιουλίου πέρσι.

 

7.05 το απόγευμα. Σπέτσες.

Μιλάω στο τηλέφωνο με τη φίλη μου την Πηνελόπη γιατί έχει γενέθλια και θέλω να της ευχηθώ. Είμαστε στον καναπέ του σπιτιού μας στις Σπέτσες, ο γάμος έχει τελειώσει και έχω μείνει στο νησί με τους γονείς μου, τα μπιθάκια και τον φίλο μας τον Σάκη. Έχω την Ιριάνα στην αγκαλιά μου που δείχνει να απολαμβάνει έναν όμορφο απογευματινό ύπνο και μιλάω με την Πηνελόπη. 

Κλείνω το τηλέφωνο. Η Ιριάνα σηκώνει το κεφάλι της, με κοιτάει και το βλέμμα της παγώνει. Το ίδιο και το σώμα της. 

Την ταρακουνάω αλλά εκείνη δείχνει να μην αντιδρά. Το βλέμμα της έχει κολλήσει και το σώμα της έχει γίνει σκληρό σαν ξύλο. Άκαμπτο.

 

Βγαίνω στο μπαλκόνι ουρλιάζοντας. "Μαμά το παιδί". "Μαμά το παιδί πέθανε". Ο Οδυσσέας είναι στην αυλή και βλέπει το εξής θέαμα. Εμένα να ουρλιάζω, τη μαμά μου να ανεβαίνει τις σκάλες σαν τρελή, να φωνάζουμε βοήθεια, να χτυπάμε το παιδί, να της ανοίγουμε το στόμα για να αναπνεύσει.

 

Παίρνω τηλέφωνο την παιδίατρο. "Κατερίνα χάνω το παιδί". "Σε παρακαλώ ηρέμησε. Είχε πυρετό; Θέλω να προσπαθήσεις να βρεις έναν γιατρό και να πάει το παιδί στο Ιατρικό Κέντρο". 

 

Η μεταφορά

Παίρνω τη Μαριάνθη έρχεται σε ελάχιστα λεπτά μαζί με τον μπαμπά μου και τον κ. Δημήτρη που έχει ταξί στις Σπέτσες. Μαζί έρχεται και η γιατρός των Σπετσών. "Πάμε στο ιατρείο". 

Το παιδί σαν πεθαμένο. Το παίρνω αγκαλιά ενώ σπαράζω. "Ιριάνα σε παρακαλώ με ακούς;". 

Φτάνουμε με το ταξί στο Ιατρείο των Σπετσών. Όλοι σαν τρελοί.

 

Στο ιατρείο

Οι μισοί φωνάζουν στην Ιριάνα, οι άλλοι μισοί κλαίνε. Μαζί και η γιατρός που δείχνει να τα έχει χαμένα. Ξεκινάει να κάνει κάποιες ενέσεις στο παιδί και του χορηγεί ένα υπόθετο και οξυγόνο. Το παιδί κάνει σπασμούς και βγάζει σάλια από το στόμα. Το βλέμμα κολλημένο στο πουθενά.

"Μαριάνθη, χάνω το παιδί μου".

"Το ξέρω".

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτόν τον διάλογο. Η φίλη μου που πάντα μου λέει την αλήθεια, το έκανε και εδώ. Φαινόταν πως η μάχη είχε χαθεί. Το παιδί δεν ξυπνούσε. 

"Πρέπει να βρούμε ελικόπτερο" ψέλλισα σε μια τελευταία προσπάθεια να σώσω το παιδί μου.

Παίρνω τον ασφαλιστή μου. Ξεκινάει το ψάξιμο.

Παίρνουμε το ΕΚΑΒ. "Γειά σας, σας καλώ από Σπέτσες, έχουμε ένα μωρό σε κώμα, σας παρακαλώ στείλτε μας ελικόπτερο". Ούτε αυτό θα το ξεχάσω.

Δίνω το τηλέφωνο στη γιατρό. Είναι σε απόλυτο σοκ, δείχνει να έχει ξεχάσει και τις βασικές ιατρικές της γνώσεις και σε μια κίνηση αμόκ πετάει το κινητό μακριά.

 

"Μυρτώ δεν μπαίνω σε ελικόπτερο. Φοβάμαι.

Θα πάτε χερσαίως".

Μου λέει. Η γιατρός των Σπετσών. Η γιατρός που είναι υπεύθυνη για το νησί.

 

Νιώθω τέτοια απόγνωση που αντιμετωπίζω το χτύπημα αυτό με απάθεια. Παίρνω το παιδί στα χέρια μου και κατευθύνομαι προς το ασθενοφόρο για να πάμε στο λιμάνι. Μαζί και η γιατρός.

 

Το ταξίδι προς το Παίδων. 

Φτάνουμε στα θαλάσσια ταξί. Μπαίνουμε μέσα. Το παιδί σε κώμα. 

"Μυρτώ τελείωσε το οξυγόνο" μου λέει η γιατρός. Το παιδί κάνει νέο επεισόδιο σπασμών. 

Φτάνουμε στην Κόστα όπου μας περιμένει άλλο ασθενοφόρο.

 

Η γιατρός σαν να κρατάει σακούλα με σκουπίδια, παραδίδει το μωρό μου στην παιδίατρο από το Κρανίδι που μας περίμενε. Νομίζω το όνομά της ήταν Σκευή. "Περίμενέ με να φύγουμε" φωνάζει η γιατρός των Σπετσών στον οδηγό του θαλάσσιου ταξί και χωρίς να εξηγήσει στην παιδίατρο του Κρανιδίου που μας παρέλαβε τι έχει δώσει στο παιδί και τι έχει συμβεί εξαφανίζεται. 

Μπαίνουμε στο ασθενοφόρο. Κάνω τον πρώτο εμετό. Έχω γονατίσει. "Μην ανησυχείς" μου λέει η νέα γιατρός που είναι αφενός πιο ψύχραιμη και αισθάνομαι αρκετά πιο έμπειρη. "Θα ξυπνήσει σίγουρα. Ο μπαμπάς της μικρής που είναι;" με ρωτάει.

 

8.00 το βράδυ | Κρανίδι

Ο Τάσος είναι στην Αθήνα, στη δουλειά. "Είμαι στο ασθενοφόρο, η Ιριάνα έχει πάθει κάτι και δεν έχει επαφή, μωρό μου δεν μπορώ, δεν αντέχω, θα πεθάνω". Παύση.

"Πού είστε;". "Στο ασθενοφόρο για Κρανίδι, ψάχνουμε ελικόπτερο".

 

Φτάνουμε στο Κρανίδι. Το ιατρικό κέντρο θύμιζε γραφείο της ΔΕΗ. Καμία υποδομή. Παίρνουν το παιδί σε ένα δωμάτιο και εγώ κάθομαι σε έναν παγωμένο διάδρομο. Στο πάτωμα και σπαράζω στο κλάμα. Μόνη μου. Ο φίλος μας ο Σάκης που έχει έρθει μαζί μας προσπαθεί να βγάλει μια άκρη με τους γιατρούς.

 

Τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά περνάνε βασανιστικά αργά. "Μυρτώ, δεν ξυπνάει το μωρό, θα πρέπει να πάμε Αθήνα" μου λέει η παιδίατρος του Κρανιδίου και καταρρέω. "Μωρό μου, ετοιμάσου για όλα. Χάνουμε το παιδί μας" του είπα στο τηλέφωνο και έπεσα κάτω. Ανασυντάχθηκα με όσο κουράγιο είχε απομείνει και είδα να μεταφέρουν το μωρό μου στο ασθενοφόρο. Είχαν περάσει 30 λεπτά για να καταφέρουμε να πάρουμε άδεια να φύγει το ασθενοφόρο από το Κρανίδι για Αθήνα. Το καταλαβαίνετε; 30 λεπτά.

 

Στο ασθενοφόρο η Ιριάνα με οξυγόνο και ορό, η γλυκιά γιατρός, ο οδηγός και εγώ. Πάλι κάνω εμετό και λιποθυμώ μπροστά της. Μου κάνει μια ένεση για να συνέλθω και μου λέει να κάτσω μπροστά. Έρχεται εκείνη πίσω να προσέχει το μωρό μου. 

 

9.30 | Στο δρόμο προς την Αθήνα

 

Έχει νυχτώσει και εγώ αρχίζω στο μυαλό μου να βιώνω παρανοϊκά σενάρια. Τι θα κάνω το δωμάτιό της, τι θα πω στον Οδυσσέα, πώς θα επιβιώσουμε μετά από αυτό; Ο οδηγός προσπαθεί να μου πιάσει κουβέντα και του ζητάω να μην μου μιλάει. Έχω χαθεί. Έχω χάσει κάθε ίχνος ελπίδας. Πλέον το μωρό κλείνει 2.30 ώρες σε κατάσταση που μοιάζει με κώμα. Κοιτάω σιωπηλή το ρολόι του ασθενοφόρου όπου τα λεπτά περνάνε βασανιστικά αργά. Αυτή τη διαδρομή που την έχω κάνει εκατοντάδες φορές στη ζωή μου γεμάτη γέλια και χαρές, έμελλε να την κάνω με το παιδί μου σε αυτή την κατάσταση. Στέλνω μήνυμα στον Τάσο. "Όταν φτάσουμε στο Παίδων, πες στην Κατερίνα -τη γιατρό μας που στο μεταξύ έχει φύγει από τις διακοπές της και έρχεται και εκείνη στο Παίδων- να μου δώσει ένα ηρεμιστικό και κλείστε με σε ένα δωμάτιο".

 

11.00 | Παίδων

Θυμάμαι κάθε λεπτό της διαδρομής. Κάθε στροφή. Κάθε ματιά που έριχνα κλεφτά στην Ιριάνα στο πίσω μέρος του ασθενοφόρου και κάθε χαμόγελο ελπίδας που μου χάριζε η Σκευή. Στις 11.05 μπήκαμε στο Παίδων. 

Η γιατρός, δίνει όλες τις λεπτομέρειες και μια ολόκληρη ομάδα πλαισιώνει την Ιριάνα.

 

11.05 | Το άνοιγμα των ματιών

Πάνω στο φορίο της μεταφοράς η Ιριάνα ανοίγει τα μάτια της.

Καταρρέω. Το παιδί μου ζει. Θα τα καταφέρει. 

Φτάνει ο Τάσος και η Κατερίνα η γιατρός μας. Πέφτω στην αγκαλιά τους παγωμένη. Δεν έχω δυνάμεις για κλάματα.

"Το παιδί θα μπει για αξονική εγκεφάλου για να δούμε αν έχει κάποια βλάβη και θα πρέπει να κάνει αρκετές εξετάσεις για να αποκλείσουμε κάποια ακραία σενάρια" ακούω να λένε και αισθάνομαι πως οι αντοχές μου με έχουν εγκαταλείψει.

Μπαίνει για αξονική με τον Τάσο και στο μεταξύ συγκεντρώνεται μια μεγάλη ομάδα γιατρών γύρω από το παιδί. Η αξονική καθαρή. Οι γιατροί στο Παίδων προσπαθούν να πιάσουν το κουβάρι από την αρχή του. Το τηλεφώνημα στις Σπέτσες μοιάζει να δίνει αρκετές απαντήσεις.  Δεν μου επιτρέπει η δημοσιογραφική μου ιδιότητα να μοιραστώ μαζί σας τι ιατρικά λάθη έγιναν στο νησί, ωστόσο εκεί φαίνεται πως βρίσκεται η απάντηση.  

Το παιδί πήρε μεγάλη δόση ηρεμιστικού φαρμάκου. Πολύ μεγάλη δόση. 

Οι γιατροί δεν μας λένε τίποτα, αλλά το βλέπω στα μάτια τους. 

Η Ιριάνα έχει ξυπνήσει μεν αλλά είναι το παιδί μου, τη βλέπω και ξέρω ότι δεν είναι καλά. Τι έγινε, τι συνέβη στο μωρό μου; Δεν μπορώ να βρω απαντήσεις. 

 

2.00 τα ξημερώματα | Δωμάτιο

Την έχω στην αγκαλιά μου γεμάτη ορούς, τρυπήματα, μηχανήματα που παρακολουθούν τα πάντα. Δεν θα την αφήσω ποτέ σκέφτομαι. Της μιλάω σαν κάτι παρανοϊκιές μάνες. Την παρακαλάω να συνέλθει και της υπόσχομαι πως αυτή θα είναι η πρώτη και τελευταία ταλαιπωρία της ζωής της. Μιλάω και σπαράζω. Ο Τάσος εκεί. Κλαίμε μαζί. Έχω στερέψει από δάκρυα αλλά η εικόνα του παιδιού στο νησί και η απόγνωσή μου με ισοπεδώνουν. Την κρατάω σφιχτά και της υπόσχομαι αιώνια αγάπη.

 

Μεσημέρι | Παίδων | Κάποιες μέρες μετά.

Ούτε κι εγώ δεν θυμάμαι πόσες ημέρες μείναμε στο Παίδων. Ένα βράδυ ένας γιατρός που είχε εφημερία μού είπε ότι περιμένουμε να δούμε αν η Ιριάνα θα καταφέρει να ανακτήσει τις δυνάμεις της και αν οι δόσεις που πήρε έχουν επηρεάσει το κεντρικό νευρικό της σύστημα. Το παιδί μέρα με τη μέρα ανέκτησε δυνάμεις και φύγαμε επιτέλους με μια απάντηση στο "γιατί".

Πυρετικοί Σπασμοί.

Αυτός ήταν ο λόγος του περιστατικού.

Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και να ξαναγίνω μια κανονική μάνα. Κατεβαίνω να πάρω στο παιδί έναν φυσικό χυμό από την καντίνα του Παίδων και αισθάνομαι ότι καταρρέω. Δεν μπορεί να το έζησα αυτό. Μάλλον ήταν ένα όνειρο, σκέφτομαι. Τότε ακούω μια μάνα να σπαράζει στην αγκαλιά μιας άλλης γυναίκας. "Έχασα το παιδί μου, το καταλαβαίνεις;", της λέει και ουρλιάζει. Σκύβω το κεφάλι από σεβασμό και θλίψη και αδυνατώ να πιστέψω τον γολγοθά που περνάνε οι μάνες γύρω μου. Θα τα καταφέρω. Το παιδί μου είναι στο δωμάτιό του και είναι ξύπνιο.

 

 

Στο σπίτι

Είμαστε δυο άλλοι γονείς. Μετά τη θερμοκοιτίδα του Οδυσσέα, ήρθε το περιστατικό της Ιριάνας, να μας αποδείξει πως οι γονείς οφείλουμε στα παιδιά μας να είμαστε δυνατοί. Πως ποτέ δεν ξέρεις τι σου φέρνει η επόμενη ημέρα και πως ενώ όταν ακούς ιστορίες άλλων γονιών εύκολα απαντάς "εγώ θα είχα πεθάνει", όταν συμβεί σε εσένα βρίσκεις μια δύναμη να επιβιώσεις και να καταφέρεις τελικά ακόμα και με λάθος φάρμακα, υπερβολικές δοσολογίες, χωρίς ελικόπτερα, χωρίς βοήθεια, μόνη σου εσύ και το παιδί σου, να φτάσετε στην Αθήνα και να μπορέσετε μέρες μετά να επιστρέψετε στο σπίτι σας, προσπαθώντας να βρείτε τα πατήματά σας και την ζωή σας από την αρχή.

 

Γράφω αυτό το ποστ όχι για να σας πω την ιστορία της Ιριάνας.

  • Γράφω αυτό το ποστ για να φτάσω στον Ιατρικό Σύλλογο, το Υπουργείο Παιδείας, δεν ξέρω, και να ρωτήσω: Πώς διορίζετε σε νησιά γιατρούς που αρνούνται να επιβιβαστούν σε ελικόπτερο όταν υπάρχει μπροστά στα μάτια τους έκτακτο περιστατικό; Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό;
  • Γράφω αυτό το ποστ για να πω σε όλους τους γονείς πως ακόμα και σε ένα νησί όπως οι Σπέτσες, με εκατοντάδες παιδιά το καλοκαίρι και τόσο κοντά στην Αθήνα, δεν υπάρχει καμία υποδομή για να αντιμετωπιστεί ένα έκτακτο περιστατικό. 
  • Γράφω αυτό το ποστ για να πω στους γονείς να επιλέγουν μέρη που γνωρίζουν από τον παιδίατρό τους πως έχουν καλά Ιατρικά Κέντρα.
  • Γράφω αυτό το ποστ για να πω στους γονείς μόλις φτάνουν στον προορισμό τους, όπου και αν είναι αυτός, να βρίσκουν το Ιατρικό Κέντρο της περιοχής, να το έχουν στο μυαλό τους γιατί όταν συμβεί το περιστατικό δεν ξέρεις ούτε πώς σε λένε και να αποθηκεύουν στο κινητό τους το τηλέφωνο ενός γιατρού της περιοχής. 
  • Γράφω αυτό το ποστ για να πω στους γιατρούς που δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν ένα έκτακτο περιστατικό, πως θα ήταν καλό για όλους (αλλά και για εκείνους) να επιλέξουν ένα άλλο επάγγελμα. Το ότι έβγαλες 19 στο σχολείο δεν σημαίνει πως η ιατρική είναι μονόδρομος. Η ιατρική εκτός από γνώσεις θέλει και ψυχή. 
  • Γράφω αυτό το ποστ για να σας πω να διαβάσετε για τους πυρετικούς σπασμούς γιατί συμβαίνουν στο 6% των παιδιών, ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό και θέλω να είστε ενήμεροι. Ρωτήστε τον παιδίατρό σας. Έγραψα ένα άρθρο εδώ. Θέλω να το διαβάσετε.
  • Γράφω αυτό το ποστ για να πω στην Ιριάνα  (και τον Οδυσσέα φυσικά) ότι την αγαπώ όσο δεν έχω ξανααγαπήσει και πως δεν θέλω ποτέ να μου ζητήσει να της περιγράψω αυτή τη νύχτα. Γράφω για να τα πω και να τα βγάλω από μέσα μου. Γράφω για να μπορέσω να προχωρήσω και ξέρω ότι θα τα καταφέρω.
  • Γράφω αυτό το ποστ για να σας πω ότι τα παιδιά μας είναι δυνατά και πως παρόλες αυτές τις αδιανόητες στιγμές που περνάει ένας γονιός η μητρότητα και η πατρότητα παραμένουν το ομορφότερο πράγμα που μπορεί να ζήσει κάποιος στη ζωή του.
  • Γράφω αυτό το ποστ για να βγάλω από μέσα μου όσα έζησα και να σας πω ότι τελικά η μοίρα αποφασίζει τι θα συμβεί. Στις 4 Ιουλίου μπορεί να είχα χάσει το παιδί μου. Και δεν ξέρω αν ο Θεός, η μοίρα, το πεπρωμένο ήθελε την Ιριάνα να ζήσει, αλλά ξέρω ότι κάποιος έκανε ένα θαύμα εκείνο το βράδυ.

 

Όπως φαντάζεστε τα πρώτα της γενέθλιά της που γιορτάσαμε 15 μέρες μετά αλλά και τα γενέθλιά της σήμερα που κλείνει τα δύο, έχουν μια εντελώς διαφορετική βαρύτητα...

 

Ιριάνα μου, είσαι η μικρή μου ηρωίδα.

Σε αγαπώ,

Η μαμά.

Να την χαιρεστε, χιλιόχρονη να είναι και η Παναγία να σας φυλαει όλους σας!!!Θέλω να σας ρωτήσω με αφορμή το άρθρο σας αυτό, η μικρή σας είχε πυρετό και σπασμούς ενώ ήτανε καλα; Δηλαδή εννοώ δεν ήτανε αδιαθετη και εμπυρετη; Επειδή αναφέρετε πως απλά κοιμότανε!!

Μυρτω μου να χαιρεσαι τα παιδακια σου! Να τα εκατοστησει η Ιριανα σου! Εισαι καταπληκτικη μητερα... Πραγματικα διαβαζω την ιστορια σας & επειδη ειμαι & εγω μανουλα μιας μικρης νιωθω σαν να το βιωνω εγω.. Δυστυχως αγγιζεις μεγαλες αληθειες κοριτσι μου! Την αγαπη μου & τα φιλια μου στα κουκλακια σου, να ειναι παντα γερα!

Καθηλωτική... Να έχετε πάντα υγεία κι όλα τα καλά τού Θεού! Όσο για τη γιατρό, ο καθένας πορεύεται με τη συνείδησή του...

Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με μια τέτοια δοκιμασία.
Όταν φτάσετε στο τέλος του κείμενου, τα συμπεράσματα, να τα κάνετε «ευαγγέλιο», ειδικά όσοι έχετε (ή πρόκειται) μικρά παιδιά.

Κανένας φίλος, γιατρός, ασφαλιστικός σύμβουλος ή άλλος δεν μπορεί να βοηθήσει σε μια αντίστοιχη περίπτωση, όσο ένας προετοιμασμένος και σε επαγρύπνηση γονιός. Και ακριβώς επειδή η αξία της υγείας μας είναι ανεκτίμητη, είναι σημαντικό να είμαστε ασφαλισμένοι τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας ! Prevention is better than cure!!

Υγεία, το μόνο τόσο σημαντικό άυλο αγαθό.

Φιλιά στα αγγελούδια σας.

Μυρτώ μου, μ εχει πιάσει ταχυκαρδία.. Δεν μπορώ και εννοείται δεν θέλω να νιώσω ούτε στο ελάχιστο τα συναισθήματα που έζησες. οι γονείς έχουμε μία αστείρευτη δύναμη σε ότι αφορά τα παιδιά μας, λέγεται αγάπη.. θα περάσω το βράδυ μου αγκαλιά και με τα 3 μου παιδιά,όπως κάθε βράδυ και θα νιώθω τυχερή που σω αυτές τις στιγμές. Να είναι πάντα γερά τα παιδιά μας!
Με αγάπη, Ειρήνη

Σ ευχαριστούμε που μοιράστηκε μαζί μας κάτι τόσο προσωπικό. Διάβαζα την ιστορία σου κ στο μυαλό μου έφερνα την κόρη μου κ δεν μπόρεσα να συγκράτησω τα δακρυά μου. Πόση δύναμη έχεις να ξαναζήσεις αυτές τις στίγμες μέσα από το άρθρο σου! Πολύ τυχερή η μικρή σου που σε έχει μανούλα! Να είστε όλοι γέροι κ αγαπημένοι

Να μην τον αφήσεις ατιμώρητο.. Κανέναν.! Για το παιδί σου και για όλα τα μελλοντικά παιδιά που είναι βέβαιο θα "χαθούν" στα χέρια της πρώτης γιατρού! Γιατρό που ο Θεός να την κάνει! Νοσηλεύτρια είμαι και πολύ περισσότερα θα ήξερα να κάνω! Δεν εκτίμησε την κατάσταση και δεν μετέφερε τις πληροφορίες στην επόμενη γιατρό! Δεν έχω λόγια. Δεν υπάρχουν λέξεις. Απλά κυνήγησε το μέχρι εκεί που δε πάει! Για την κόρη σου κ για όλα τα παιδιά!! Είσαι ηρωίδα. Ο Θεός μας δοκιμάζει για κάποιο λόγο! Να τον δοξάζεις κάθε μέρα που έχεις το σπλάχνο σου δίπλα σου. Θα μπορούσε κάλλιστα να το πέθαινε!!!!

Κοριτσακι μου εκλαιγα διαβαζοντας το. Εχω βιωσει και εγω προβλημα υγειας με το παιδι μου και σενενιωσα
Οσο για τις Σπετσες που ειναι νησι μου συμφωνω απολυτα μαζι σου. Ουτε στο φαρμακειο δεν υπαρχιυν τα απαραιτητα. Ευτυχως περσυ που αρρωστησε ο γιος μου βρηκα εναν φοβερο ιδιωτη γιατρο ο οποιος μας σταθηκε απιστευτα και μας καθυσυχαζε καθε λεπτο που τον χρειαστηκαμε. Να ειναι παντα γερα και τυχερα τα παιδακια σου.

Όσο και να συμπάσχω με όσα ζήσατε (η μητέρα μου ήταν έγκυος όταν αντιμετώπισε την ίδια κατάσταση με μένα μωρό), οι συμβουλές σας περιορίζονται στους παραθεριστές - μια κουβέντα για τους γονείς μόνιμους κάτοικους των νησιών που είναι υποχρεωμένοι να ζουν έτσι 365 μέρες τον χρόνο και με αντίξοοες καιρικές συνθήκες, απεργίες κλπ δεν βρήκατε. Αν βελτιωθεί η δική τους ζωή θα βελτιωθεί αυτόματα και η ζωή όσων περνούν λίγες μέρες τον χρόνο στα νησιά. Έχει περάσει ένας χρόνος, άρα μπορείτε να γράφετε πιο ψύχραιμα πια και να πάτε τη σκέψη σας λίγο πιο μακριά.

Δε θυμάμαι να έχω ξαναδιαβάσει κάποιο άρθρο στο διαδύκτιο και να έχω ταυτιστεί και ταυτόχρονα ταραχτεί τόσο πολύ..........
...........12.7.2017 βιώσαμε παρόμοιο περιστατικό! Η δικιά μου ηρωίδα έκανε αφαιρετικές κρίσεις αλλά τα συμπτώματα είναι παρόμοια με αυτά των πυρετικων σπασμων!! Διάβασα το κείμενο σου και όλες εκείνες οι ημέρες (και κυρίως οι νύχτες!!!!) πέρασαν ξανά σαν ταινία από μπροστά μου!!! Ένας ακόμα λόγος το Κρανίδι, ...ο τόπος που έχουν σπίτι τα πεθερικά μου και περνάμε κάθε καλοκαίρι αρκετές ημέρες εκεί!!! Μόνο που εκείνη την ημέρα ήμασταν τυχεροί , μέσα στη ατυχία μας και βρισκόμασταν στο σπίτι μας στην Αθήνα! Το συμπέρασμα σου για την επιλογή του μέρους διακοπών όταν εχει κάποιος παιδιά, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνοι χρόνια τώρα!!! Πριν καν αποκτήσω δικά μου παιδιά... Να είναι γερά & τυχερά τα παιδάκια σας κι εσείς δυνατοί & δεμένοι!

Να είστε γέροι δυνατοί και να χαίρεστε ο ένας τον άλλο! Περάσαμε τον ίδιο γολγοθά όταν ο γιος μας ήταν 1.5 έτους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τ άψυχα μάτια του το μπλε στόμα του και το τεντωμένο άκαμπτο κορμί του. Είμασταν τυχεροί π βρισκόμασταν στην αθηνα δέκα λεπτά από το Μητέρα. Όπου βρεθώ με νέους γονείς είναι το πρώτο πράγμα π μοιράζομαι. Να είναι γερα τ παιδάκια μας και όλα τ παιδιά του κόσμου!

Leave a Reply

go to top