Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο, λέγοντας κάτι που γυρνάει στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή. Μακάρι όλα τα χειρουργεία των παιδιών μας να είναι για αμυγδαλές και κρεατάκια. Το λέω αυτό γιατί το θεωρώ δεδομένο πριν προχωρήσω στις σκέψεις μου και πριν μοιραστώ μαζί σας όσα πέρασαν από το μυαλό μου την ώρα που ο Οδυσσέας μου ήταν στο χειρουργείο...

Θα πάρω τα πράγματα από την αρχή και κυρίως θέλω να γράψω αυτό το post για να μοιραστώ μαζί σας, χωρίς ίχνος ιατρικού περιεχομένου, τις σκέψεις μιας μάνας όταν το παιδί της είναι ναρκωμένο ένα δωμάτιο πιο πέρα...

Ο Οδυσσέας μου από την πρώτη σχεδόν μέρα που γεννήθηκε τα βράδια ροχάλιζε. Ροχάλιζε τόσο που με τους φίλους μας γελούσαμε (τι ντροπή, αλλά σας λέω την αλήθεια) που ένα παιδάκι 2.5 ετών ροχάλιζε σαν ηλικιωμένος άντρας. Ο καιρός περνούσε και το ροχαλητό δυνάμωνε, το ίδιο και οι παροτρύνσεις των γονιών μας να κάνουμε κάτι με αυτό. Πράγματι, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε έναν ειδικό παιδο-ΩΡΛ, συγκεκριμένα τον εξαιρετικό κ. Γιάννη Χριστόπουλο, του Παιδιατρικού Κέντρου Αθηνών, που με μια κουβέντα απεφάνθη: πρέπει να προχωρήσουμε σε αφαίρεση.

Όπα. Σκέφτηκα. Τι εννοεί; Χειρουργείο στο δικό μου παιδί; Πήρα βαθιά ανάσα και σκέφτηκα μόνο τα θετικά. Πόσο καλύτερα θα αναπνέει, πόσο καλύτερα θα γεύεται τις τροφές, πόσο θα καλυτερεύσει η ποιότητα της ζωής του. Και πράγματι έτσι έγινε και όσες μαμάδες και όσοι μπαμπάδες έχετε βασικές απορίες για τις δύο αυτές επεμβασούλες, κάντε κλικ εδώ. 

Αυτά που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι μερικά πράγματα που θα ήθελα να γνωρίζετε πριν μπει το παιδάκι σας για οποιοδήποτε χειρουργείο. Τα έζησα και επειδή κανείς δεν με προετοίμασε, θεωρώ υποχρέωσή μου να τα μοιραστώ μαζί σας.

1. Προετοιμάστε καλά το παιδί σας! ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕ ΤΟ! Μην ξυπνήσετε μια μέρα και ξεκινήσετε για το νοσοκομείο. Το παιδάκι σας δεν θα σας ξανα-εμπιστευθεί ποτέ, καθώς θα φοβάται πως κάποιο πρωινό μπορεί και πάλι να το πάρετε από το κρεβατάκι του και να το πάτε στο νοσοκομείο. Εξηγήστε του όλες τις λεπτομέρειες που μπορεί να κατανοήσει το παιδικό του μυαλουδάκι του και προετοιμάστε το για τη διαδικασία. Εμείς του είπαμε πως ένας "γιατρός-μάγος" θα πάρει για πάντα τις μυξούλες του.

2. Στο νοσοκομείο να είστε προετοιμασμένοι για ακραίες συμπεριφορές. Είναι αναμενόμενο. Εσείς θα είστε κοντά του συνεχώς και θα του παρέχετε ασφάλεια.

3. Κατά την ώρα της νάρκωσης, κρατήστε το μια ζεστή αγκαλίτσα. Η στιγμή που το παιδάκι σας θα κοιμηθεί στα χέρια σας είναι στιγμή που θα μείνει για πάντα στη μνήμη σας, όμως εσείς είστε δυνατές και ξέρετε πώς να το χειριστείτε. Άλλωστε, εκεί είστε για καλό σκοπό.

4. Μετά τη νάρκωση τα παιδάκια φωνάζουν και κλαίνε όσο ίσως δεν τα έχετε ξαναδεί ως τότε. Χτυπιούνται, πονάνε και θέλουν να νιώσουν ασφάλεια. Πάρτε τα αγκαλίτσα στον θάλαμο της ανάνηψης και μιλήστε τους για ωραία πράγματα, παγωτά, παιχνίδια, διακοπές. Λίγη ώρα μετά ξαναπέφτουν σε βαθύ ύπνο και όταν ξυπνήσουν δεν θυμούνται τίποτα από όσα έζησαν. Μην τους αναφέρετε τίποτα.

5. Στο δωμάτιο του νοσοκομείου και πάλι μπορεί να έχουν κάποιες πιο ακραίες συμπεριφορές. Εσείς, θα πρέπει να πάτε με τα νερά τους και να του υποσχεθείτε πως σε λίγο θα είστε και πάλι σπίτι σας!

6. Όταν φτάσετε σπίτι σας με το παιδάκι σας πλέον απόλυτα υγιές, προσπαθήστε να αφήσετε τις ημέρες του νοσοκομείου να ατονήσουν... Δεν υπάρχει λόγος να τις επαναφέρετε ούτε φυσικά ποτέ να χρησιμοποιήσετε την εμπειρία αυτή ως απειλή "αν δεν βάλεις το μπουφάν σου θα κρυώσεις και θα ξαναπάμε στο νοσοκομείο και θα πονάς"...

7. Κάθε εμπειρία μάς κάνει όλους πιο δυνατούς. Θυμηθείτε πως τα παιδιά μας αυτό που χρειάζονται πριν και πάνω από όλα είναι η ασφάλεια και η σιγουριά που μόνο εμείς μπορούμε να τους παρέχουμε. Σε τέτοιες περιόδους, δώστε τον καλύτερό σας εαυτό! Σας έχουν ανάγκη!