Κανονικά θα έπρεπε όλα τα μαμαδο-άρθρα μου να τα ξεκινάω με τη φράση: "Με τον Οδυσσέα δεν τα ζήσαμε αυτά, γιατί ήταν στην εντατική 2 μήνες, αλλά τώρα με τη μπέμπα....".

Γιατί στο μυαλό μου όλα έχουν κοινό παρονομαστή αυτή τη φράση. Και έτσι είναι.

Με τον Οδυσσέα, λοιπόν, δεν τα ζήσαμε αυτά, γιατί ήταν στην εντατική 2 μήνες, αλλά τώρα με τη μπέμπα... έχω την ωριμότητα (!!) και το χρόνο να σκεφτώ πολλά περισσότερα για τα παιδιά και σίγουρα να αντιληφθώ τις διαφορές του πρώτου παιδιού σε σχέση με το δεύτερο. Και φυσικά, βλέποντας πλέον μεγάλους ανθρώπους που είναι τα "δεύτερα παιδιά" καταλαβαίνω στο λεπτό για ποιο λόγο είναι τόσο ανεξάρτητα, τόσο αυτόνομα και τόσο διαφορετικά από τα πρώτα (που βέβαια και τα πρώτα έχουν άλλες χάρες, θα τους κάνουμε αφιέρωμα άλλη φορά, άλλωστε είναι πρώτα, όλα δικά τους τα έχουν, ας πάρουν ένα άρθρο τα δεύτερα!).

Να λοιπόν οι διαφορές ανάμεσα στα 2 παιδιά:

Ο βήχας:

Στο πρώτο: Βήχει; Με την πρώτη υποψία "γκουχ" εκεί που το καημένο ακόμα σκέφτεται αν θέλει να βήξει ή όχι, οι γονείς πετάγονται - τύφλα να 'χει ο Κεντέρης- και βρίσκονται σε χρόνο ρεκόρ πάνω από την κούνια. Ουφ, ευτυχώς ήταν ένας απλός βήχας. Όμως όχιιιι δεν θα φύγουν ακόμα από το δωμάτιο. Θα περιμένουν. Γιατί ποιος ξέρει τι μπορεί να κρύβει ένα αθώο βηχαλάκι. Εκεί, άγρυπνοι φρουροί μέσα στα σκοτάδια θα περιμένουν με αγωνία τις εξελίξεις.

Στο δεύτερο: Βήχει; Οι γονείς είναι εξαντλημένοι στον καναπέ και μισοκοιμούνται. Ακούνε τον βήχα. Ο βήχας δυναμώνει. Ξεκάθαρα το παιδί πνίγεται.. Κοιτάζονται με απορία και υπονοούμενο "είναι η σειρά σου να πας". Το μωρό βήχει κι άλλο. Οι γονείς δίνουν τον δικό τους αγώνα για να αποφύγουν να σηκωθούν. Τελικά, έπειτα από 2 λεπτά, το μωρό μόνο του βρίσκει τρόπο να ρυθμίσει το βήχα του και ησυχάζει. Το ίδιο και οι γονείς.

Η γκαρνταρόμπα:

Στο πρώτο: Γονείς, θείοι, παππούδες, κολλητοί, όλοι έχουν επενδύσει σημαντικό κομμάτι του μπάτζετ για την γκαρνταρόμπα του νέου μωρού. Καλά, πρόχειρα, πιο πρόχειρα, πιο επίσημα, φορμάκια με κοντό μανίκι, με πιο μακρύ, με εντελώς μακρύ, δεκάδες σαλιάρες, σεντονάκια, καλτσάκια, σκουφάκια και γενικά μιλάμε για ρούχα που θα μπορούσαν να ντύσουν τα μωρά ενός λόχου. Αν δε, οι γονείς έχουν πει πως "αχ εμείς στον Οδυσσέα μας ψωνίζουμε ρούχα με αστεράκια", γίνονται επιπλέον tailormade παραγγελίες με μικρά, μεσαία ή πιο μεγάλα αστεράκια για να είμαστε όλοι on the same page.

Στο δεύτερο:   Πρέπει να σας στείλω φωτογραφία με την μπέμπα ντυμένη στα αστεράκια. Φοράει γκρι, γαλάζια, μπλε, φόρμες με αυτοκινητάκια, μικρά τρακτέρ, νυχτερίδες και γενικά, αν εξαιρέσεις κάποια ροζ σεντονάκια που μας έφερε η γιαγιά, η μπέμπα μεγαλώνει με τα ρούχα του αδερφού της. Και καλά να είναι αυτή η σειρά, πρώτα το αγόρι και μετά το κορίτσι. Δεν θέλω να φανταστώ τι συμβαίνει στην αντίθετη περίπτωση...

To Outfit:

Στο πρώτο: Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι σετραρισμένα τα πάντα. Από το σκουφάκι, μέχρι την κάλτσα, όλα τα ρούχα είναι επιμελώς επιλεγμένα για να ταιριάζουν απόλυτα ακόμα κι αν δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να βγει το μωρό από το σπίτι. Δεν έχει σημασία, το βλέπει η μανούλα! Και το καμαρώνει!

Στο δεύτερο: Έχετε δει επιλογή ρούχων στο σκοτάδι; Πιο ταιριαστά θα ήταν. Το δεύτερο μωρό φοράει ό,τι είναι πλυμένο και για να το πούμε καθαρά, ό,τι πιάσει η μαμά με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο κρατάει το χέρι του πρώτου που γκρεμίζει το σπίτι.

H αποστείρωση:

Στο πρώτο: Αποστειρώνουμε συνήθως και τον αέρα που αναπνέουμε. Το μικρό βλασταράκι κινδυνεύει από χιλιάδες μικρόβια που παραμονεύουν σε κάθε γωνία της ύπαρξής του. Τα σεντόνια αλλάζονται κάθε μία μέρα, οι πιπίλες αποστειρώνονται με μανία και το μωράκι ζει και μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον γυάλας. Μα μιλάμε για άπειρα και πολύ επικίνδυνα μικρόβια που μπορούν να βλάψουν το μωρό...

Στο δεύτερο:  Συζήτηση μαμάς με την κολλητή της: "Το ήξερες ότι στην Αμερική δεν αποστειρώνουν τίποτα; Εμάς, παιδί μου, εδώ οι γιατροί είναι κολλημένοι. Λέω να αποστειρώσω για 40 μέρες το πολύ..". Και όταν λέει ότι αποστειρώνει, εννοεί ότι βγάζει τις πιπίλες από τον αποστειρωτή χωρίς να  πλύνει απαραίτητα χέρια και πως αν η πιπίλα ακουμπήσει λίγο στον πάγκο της κουζίνας, εντάξει δεν τρέχει και κάτι.

Η ζυγαριά:

Στο πρώτο:   Οι -τρελαμένοι-γονείς ζυγίζουν το μωράκι τους ανά μία μέρα. Ο γιατρός είπε ανά 4 ημέρες, αλλά εκείνοι θέλουν να ξέρουν με ακρίβεια πόσα γραμμάρια πήρε (ή έχασε - Παναγία μου!) το μωρό σε καθημερινή βάση.

Στο δεύτερο:  Συζήτηση ανάμεσα στους γονείς: "Ρε συ ξεχάσαμε να τη ζυγίσουμε αυτή την εβδομάδα.. Όμως δες τα μάγουλά της, έχει πάρει σίγουρα".

Το μπάνιο:

Στο πρώτο:    Α όλα κι όλα! Το μπάνιο του μωρού είναι η πιο γλυκιά ιεροτελεστία. Το μωράκι χαλαρώνει στο επιμελώς γεμισμένο μπανάκι του, στη θερμοκρασία που έχει υποδείξει ο γιατρός (το τσεκάρουν οι γονείς με 2 διαφορετικά θερμόμετρα), ο μπαμπάς φέρνει μουσικούλα (baby Vivaldi βοηθάει στη νοητική ανάπτυξη του μωρού), η μαμά ρίχνει στο νερό και λίγες σταγόνες από το ειδικό έλαιο, ο μπαμπάς πλένει τα μαλλάκια του με το σούπερ βιολογικό σαμπουάν, η μαμά το σωματάκι του με ακόμα πιο σούπερ φυτικό παιδικό αφρόλουτρο και μαζί χορεύουν και τραγουδούν σαν γλυκιά χορωδία "τα παπάκια". Ακολουθεί σκούπισμα ταμποναριστά, μασάζ με έλαιο λεβάντας, κρέμα στις πτυχώσεις, καθαρισμός αυτιών, μύτης, ντύσιμο και πολύ κανάκεμα μέχρι να κουραστεί και το ίδιο το βρέφος.

Στο δεύτερο:  Η μαμά πιάνει το μωρό με το ένα χέρι, τραβάει την πετσέτα του με τα δόντια της και τη φέρνει στο μπάνιο με το στόμα, αναζητά το σαμπουάν (το έχει κρύψει κάπου το μεγάλο παιδί), το βρίσκει, παραλίγο να της πέσει το μωρό κάτω. Ωχ ξέχασε να γεμίσει τη μπανιέρα. Το μωρό αρχίζει και τρέμει από το κρύο. Γεμίζει τη μπανιέρα με το άλλο χέρι, ρίχνει το μωρό μέσα, το πλένει με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ φωνάζει στο πρώτο "Οδυσσεάκο μου, μην ανοίγεις το ντουλάπι, έρχεται η μαμά". Αρπάζει την πετσέτα, το σκουπίζει και πάλι με συνοπτικές διαδικασίες, βάζει πάνα, ξεχνάει την κρέμα -δεν πειράζει, την επόμενη φορά-, πού χρόνος για λάδια και μασάζ, το ντύνει (βλέπε και κεφάλαιο Outfit) και τρέχει στο πρώτο που έχει αδειάσει στο πάτωμα τη μισή κουζίνα...

Oι φωτογραφίες:

Στο πρώτο:  Μιλάμε ότι η Ζιζέλ δεν παίζει να έχει τόσες επαγγελματικές φωτογραφίες από τη ζωή της. Εδώ πια, μιλάμε για μωρό εξωφύλλου. Το μωρό φωτογραφίζεται σε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του, από κινητά, tablets και φυσικά επαγγελματικές φωτογραφικές μηχανές. Μιλάμε για δεκάδες φωτογραφίες της ίδιας ακριβώς πόζας με απειροελάχιστες διαφορές, που φυσικά το έμπειρο μάτι της μάνας μπορεί να διακρίνει. Όταν μεγαλώσει, θα χρειαστεί περίπου 365 μέρες για να μπορέσει να δει, στα γρήγορα, όλες τις φωτογραφίες που θα του έχουν αφήσει παρακαταθήκη οι δικοί του (φυσικά οργανωμένες σε ειδικά φακελάκια με τιτλάκια : Οδυσσέας 1 μήνα, Οδυσσέας 2 μηνών, Οδυσσέας βάφτιση, Οδυσσέας πρώτες διακοπές κτλ).

Στο δεύτερο:  Ευτυχώς υπάρχει εκείνη η κολλητή που μένει στο Λονδίνο και ζητάει φωτογραφίες της μπέμπας και η μαμά βγάζει με το κινητό της καμία (άθλια) φωτογραφία για να της στείλει. "Μα δεν βλέπω πρόσωπο", της λέει η κολλητή "ρε συ τώρα κοιμάται, δεν την ξυπνάω, θα σου βγάλω άλλη μέρα". Και κάπως έτσι, κουτσά στραβά μαζεύονται κάποιες λίγες, ενδεικτικές φωτογραφίες...

*Ας μην γράψω για τις φωτογραφίες της εγκυμοσύνης.

Το μεγάλωμα:

Στο πρώτο:    Η μαμά θυμάται τα πάντα. "Περπάτησε 12 μηνών και 14 ημερών", "είπε παππού μια Παρασκευή που είχαμε πάει στο τάδε μέρος και φορούσε το φορμάκι με τα προβατάκια"... Μιλάμε για μνήμη ελέφαντα που αποθηκεύει με πάσα λεπτομέρεια κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή του μωρού. Κάθε τι όμως.

Στο δεύτερο:  "Ρε συ πώς μεγάλωσε έτσι", απορεί ο μπαμπάς όταν βλέπει τη μπέμπα γιατί επιτέλους έχει λίγο χρόνο να την παρατηρήσει. Λίγο χρόνο που δεν κρεμιέται πάνω του το μεγάλο αγριμάκι, λίγα δευτερόλεπτα για να αφιερώσει στο δεύτερο μωράκι του που μεγαλώνει μόνο του και να σας πω κάτι; Δεν έχει καμία ανάγκη να το παρατηρούν και να το επαινούν. Είναι αυτόνομο!

Τα δεύτερα παιδιά, είχαν δίκιο όσοι μου το έλεγαν, μεγαλώνουν "στον αυτόματο". Γίνονται διαφορετικοί χαρακτήρες, συχνά πολύ πιο ανεξάρτητοι και αυτόνομοι από τα πρώτα. Αν με ρωτάτε αν η αλλαγή της συμπεριφοράς των γονιών απέναντι στα δύο παιδιά, συνεπάγεται και διαφορετική αγάπη, θα σας πω ότι ούτε για αστείο. Τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο παιδί, τα λατρεύεις χωρίς όρια και προσπαθείς με κάθε σου ανάσα, κάθε σου κίνηση να τα κάνεις όσο πιο ευτυχισμένα γίνεται. Απλά, το πρώτο είχε την τύχη να ζήσει για λίγο καιρό πριγκιπικά. Και αυτό εγκαθίσταται στα γονίδιά του και δεν ξεκολλάει ποτέ... Το δεύτερο πάλι, είναι διαφορετικό. Και αυτό είναι το μαγικό... Δύο ίδιοι γονείς, ένα ίδιο περιβάλλον που δημιουργούν όμως δύο εντελώς διαφορετικά παιδιά..

Και όλα αυτά, μέχρι να έρθει το τρίτο...

Μυρτώ.

*Μπέμπα μου σε αγαπώ.